7



styczeń 2006

 


SŁOWO STAŁO SIĘ CIAŁEM

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------

 

POBIERZ

 

 

dokument w docdokument w pdf

 

 

 

„Wieczór Jana Pawła II” to comiesięczne spotkanie modlitewne, podczas którego pochylamy się nad życiem i na­uczaniem Jana Pawła II. Najczęściej odbywa się ono w pierwszą sobotę miesiąca w godz. od 21.00 do 21.37. Można je przeżyć także w innym terminie lub w innych go­dzinach.

W okresie Narodzenia i Objawienia Pańskiego nasze spotkanie z Janem Pawłem II poświęcamy me­dytacji nad tajemnicą Wcielenia Syna Bożego. Modlitwą jest już śpiew kolęd. Ich tekst i melodia sprzyja refleksji nad papieskimi tekstami. Jan Paweł II chętnie śpiewał kolędy i zachęcał do ich śpiewania nie tylko w ko­ściołach, lecz także w czasie spotkań rodzinnych. Dlatego styczniowy „Wieczór”, przeżywany tak w rodzinach jak i w kościołach, może stać się pięknym kolędowaniem i rozmową z Janem Pawłem II.

 

Zapalenie świecy i „Apel Jasnogórski”.

 

Prowadzący: W wygłoszonym do całego świata orędziu Urbi et Orbi w roku 1996 roku Jan Paweł II powiedział: „Boże Narodzenie to niezwykłe wydarzenie, któ­rym mamy się dzielić. Jakże wymownie źródło dzisiejszej radości opiewa słowami pełnymi zdumienia polska kolęda: „Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów ob­nażony!... Dzielimy się tą radosną pieśnią, bracia i siostry na całym świecie, podczas gdy z wszystkich stron rozbrzmiewają w różnych językach tradycyjne kolędy. Niech dźwięczą radośnie w kościołach i świątyniach, gdzie chrześcijanie gromadzą się wo­kół żłóbka, aby powitać Syna Bożego”.

Przez 26 lat Ojciec Święty Jan Paweł II udzielał w dzień Bożego Narodzenia bło­gosławieństwa Urbi et Orbi. Przekazywał ludziom łaskę Pana i głosił im radosną nowinę o Bogu, który stał się człowiekiem i zamieszkał pośród nas. Mówił, że nasza nadzieja jest w Chrystusie, że tylko On jest Zbawicielem świata. Wierzył w to całym sercem. Żył na co dzień tą prawdą.

Dziękujemy Bogu za świadectwo wiary, jakie nam zostawił. Chcemy przez nasze dzisiejsze kolędowanie, a także wsłuchiwanie się w nauczanie Ojca Świętego, wyznać i umocnić naszą wiarę. Chcemy także prosić o Boże błogosławieństwo na nowy rok. Czynimy to wzywając wstawiennictwa Maryi, Matki Pana i Jej wiernego Sługi Jana Pawła II. 

 

Wszyscy: Odmawiają „Pod Twoją obronę” (i śpiewają kolędę, np.: „Cicha noc”).

 

 

Jan Paweł II - Nauczyciel prawdy

 

Lektor: „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Da­wida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2,10-11).

 

Śpiew: „A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami”.


Lektor:  „Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imie­niem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju” (Iz 9, 5).

 

Śpiew: „A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami”.


Lektor: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy” (J 1, 14).

 

Śpiew: „A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami”.


Lektor: Z orędzia Urbi et Orbi wygłoszonego w 1996 roku: „Objawiła się Łaska. Co to jest Łaska? Łaska — to właśnie objawienie się Boga. Otwarcie się Boga. Bóg, trwając w niezgłębionej pełni swej Boskiej Istoty: Istoty Trójjedynej, otwiera się dla człowieka, staje się Darem dla tego człowieka, dla którego jest Stwórcą i Panem. Łaska to Bóg jako „Ojciec nasz”. To Syn Boży jako Syn Dziewicy. Łaska to Duch Święty, działający w sercu człowieka w nieskończonym bogactwie swych darów...

Łaska — to zarazem człowiek: człowiek nowy, na nowo stworzony. To człowiek nawiedzony przez Boga w samej głębi swej ludzkiej istoty. Człowiek narodzony na nowo: narodzony dla Prawdy i Miłości. To człowiek wezwany w tajemnicy Obrazu i Podobieństwa, którym jest: wezwany i przeniknięty uczestnictwem Bożej Natury. Wezwany w noc betlejemską tajemniczą mocą synostwa Bożego, aby stać się synem w Synu.

Łaska więc - to Bóg w nas: w tobie, we mnie, w nim i w niej, w każdym, we wszystkich. Łaska więc - to my w Bogu: my - wspólnota, my - rodzina, my - Lud Boży, my - Kościół, my - ludzkość. Łaska: dar jedności w Duchu Świętym. A noc betlejemska: nowy początek tego daru na ziemi. Nowy czas ludzkości w Bogu, „ukazała się… łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom” (Tt 2,11)”.

 

Śpiew: „Bóg się rodzi” lub inna kolęda.


Lektor: Z orędzia Urbi et Orbi wygłoszonego w 1978 roku: „Boże Narodzenie jest świętem człowieka. Rodzi się człowiek. Jeden z miliardów ludzi, którzy się uro­dzili, rodzą się i będą się rodzili na ziemi. Człowiek, element składowy wielkiej staty­styki. Nie przypadkiem Jezus przyszedł na świat w okresie spisu ludności, kiedy ce­sarz rzymski chciał wiedzieć, ilu poddanych liczy jego kraj. Człowiek, przedmiot rachunku, rozważany w kategorii ilości, jeden wśród miliardów. I równocześnie je­den, jedyny, niepowtarzalny. Jeżeli tak uroczyście obchodzimy narodzenie Jezusa, czynimy to dlatego, aby dać świadectwo, że każdy człowiek jest kimś jedynym i nie­powtarzalnym. Jeżeli nasze statystyki ludzkie, ludzkie katalogowania, ludzkie sys­temy polityczne, ekonomiczne i społeczne, zwykłe ludzkie możliwości nie potrafią zapewnić człowiekowi tego, aby mógł się narodzić, istnieć i działać jako jedyny i niepowtarzalny, wówczas to wszystko zapewnia mu Bóg. Dla Niego i wobec Niego człowiek jest zawsze jedyny i niepowtarzalny; jest kimś odwiecznie zamierzonym i odwiecznie wybranym, kimś powołanym i nazwanym własnym imieniem”.

 

Śpiew: „Dzisiaj w Betlejem” lub inna kolęda.


Lektor: Z orędzia Urbi et Orbi wygłoszonego w 1978 roku: „«Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli» (J 1,11)... My, ludzie pochyleni raz jeszcze nad betlejemską Tajemnicą, możemy tylko myśleć z bólem, jak wiele stracili owi miesz­kańcy „miasta Dawidowego” przez to, że nie otwarli drzwi.

Jak wiele traci każdy człowiek, który nie dopuści Chrystusowi urodzić się pod da­chem swego serca: Światłości prawdziwej, która oświeca każdego człowieka na ten świat przychodzącego (por. J 1,9). Jak wiele traci człowiek, gdy nie spotka się z Nim - i nie zobaczy w Nim Ojca. Bóg bowiem objawia się człowiekowi w Chrystusie jako Ojciec. I jak wiele traci człowiek, gdy nie zobaczy w Nim swego człowieczeń­stwa: Chrystus bowiem przyszedł na świat, ażeby do końca objawić człowieka sa­memu człowiekowi, ukazując mu jego właściwe i definitywne powołanie... Rodzi się gorące pragnienie, taka pokorna modlitwa, aby ludzie naszego wieku przyjmowali Chrystusa”.

 

Śpiew: „Nie było miejsca dla Ciebie” lub inna kolęda.


Lektor: Z orędzia Urbi et Orbi wygłoszonego w 1999 roku: „Kierujemy wzrok ku To­bie, o Chryste, Bramo naszego zbawienia, i dziękujemy Ci za dobro, jakie się doko­nało w minionych latach, wiekach i tysiącleciach. Musimy jednak wyznać, że wielo­krotnie ludzkość szukała prawdy gdzie indziej; ileż razy sama tworzyła sobie fał­szywe pewniki, ulegała hasłom złudnych ideologii, wielokrotnie człowiek odmawiał szacunku i miłości braciom innych ras i religii, pozbawiał podstawowych praw ludzi i narody. Ale Ty nadal obdarzasz wszystkich zbawczym blaskiem Prawdy.


Lektor: Patrzymy na Ciebie, Chryste, Bramo Życia, i składamy Ci dzięki za dzieła, którymi wzbogacałeś kolejne pokolenia. Nie zawsze jednak nasz świat szanuje i mi­łuje życie. Ty natomiast nigdy nie przestajesz kochać życia i przychodząc w tajem­nicy Bożego Narodzenia rozjaśniasz umysły, aby ci, którzy ustanawiają prawa i rzą­dzą państwami, ludzie dobrej woli na całym świecie, starali się przyjmować ludzkie życie jako cenny dar. Ty przychodzisz, aby podarować nam Ewangelię Życia.


Lektor: Wpatrujemy się w Ciebie, Chryste, Bramo pokoju, gdy pielgrzymując przez czas, nawiedzamy liczne miejsca cierpienia i wojny, gdzie spoczywają ofiary nie­ludzkich konfliktów i straszliwych zbrodni. Ty, o Książę Pokoju, wzywasz nas, by­śmy zaniechali nierozumnych konfliktów zbrojnych, byśmy wyrzekli się przemocy i nienawiści, które naznaczyły znamieniem śmierci ludzi, narody i kontynenty”.

 

Prowadzący: Kontynuujmy w ciszy tę modlitwę Ojca Świętego. On dziś modli się z nami. Jego wstawiennictwu polecajmy sprawy osobiste, rodzinne i społeczne.

 

(Wszyscy pozostają dłuższą chwilę w ciszy, a potem śpiewają kolędę, np.: „W żłobie leży”).

 

 

Jan Paweł II - Apostoł pojednania

 

Prowadzący: W dzisiejszy wieczór pragniemy wspomnieć jeszcze jedno wydarzenie z życia Jezusa i Maryi. Pomyślmy o tej chwili, w której Jezus, po około trzydziestu latach, powiedział do swej Matki, że odchodzi. Pożegnał się z Nią i opuścił dom rodzinny. Przyjął nad Jordanem namaszczenie Duchem Świętym i poszedł dopełnić dzieła, które zlecił Mu Ojciec. Związał swe życie z ludźmi, których wybrał. Uczynił z nich Kościół i zawarł z nimi wieczyste przymierze. W ich ręce złożył losy swej Ewangelii i dla nich pozostał na zawsze w Eucharystii.

My także należymy do Jego wybranych. Jesteśmy Jego Kościołem. On posłał nam od Ojca swego Ducha, abyśmy byli jedno i miłowali się wzajemnie. Prośmy więc o odnowienie i umocnienie naszej miłości:

 

-          Abyśmy wszyscy miłowali Ciebie, swojego Boga i Pana, Ciebie prosimy.

-          Aby wzajemna miłość małżonków nieustannie wzrastała;

-          Aby młodzież uczyła się miłości czystej i ofiarnej;

-          Aby wszyscy ludzi okazywali sobie szacunek i miłość.

 

Prowadzący: Miłość, którą Bóg rozlał w naszych sercach przez Ducha Świętego, jest skarbem złożonym w kruchym naczyniu. Nie zawsze ona jest motywem naszego działania. Często dochodzi do głosu egoizm, obojętność lub inne złe postawy. Dlatego codziennie potrzebujemy przebaczenia. Stojąc przy żłóbku Jezusa przebaczmy w sercu wszelkie urazy i podajmy sobie dłonie. Razem wołajmy do naszego Ojca w niebie.

 

Wszyscy: Modlitwa „Ojcze nasz” i śpiew, np.: „Gdy śliczna Panna”. Jeśli w tym czasie wybije godzina 21.37, należy zachować chwilę ciszy.

 

 

Zakończenie


Prowadzący: Boże, w Trójcy Przenajświętszej, dziękujemy Ci za to, że dałeś Kościołowi Pa­pieża Jana Pawła II, w którym zajaśniała Twoja ojcowska dobroć, chwała krzyża Chrystusa i piękno Ducha miłości. On, zawierzając całkowicie Two­jemu miłosierdziu i wstawiennictwu Maryi, ukazał nam żywy obraz Jezusa, Dobrego Pasterza, wskazu­jąc na świętość, która jest miarą życia chrześcijańskiego, jako drogę dla osiągnięcia wiecznego zjednoczenia z Tobą. Udziel nam, za jego przy­czyną, zgodnie z Twoją wolą, tej łaski, o którą prosimy z nadzieją, że Twój Sługa Papież Jan Paweł II, zosta­nie rychło włączony w poczet Twoich świętych. Amen.

 

Słowo zachęty do dobrego przeżycia niedzieli i błogosławieństwo (jeśli jest kapłan) lub znak krzyża i śpiew, np. „Podnieś rączkę, Boże Dziecię”.

 

Opracował zespół pod kierunkiem ks. Stanisława Szczepańca