6



grudzień 2005

 


RODZINNY ADWENT

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------

 

POBIERZ

 

 

dokument w doc • dokument w pdf

 

 

 

„Wieczór Jana Pawła II” to comiesięczne spotkanie modlitewne nad życiem i na­uczaniem Jana Pawła II. Najczęściej odbywa się ono w pierwszą sobotę miesiąca w godz. od 21.00 do 21.37. Można je przeżyć także w innym terminie lub w innych go­dzinach. Pierwszym adresatem „Wieczorów” jest rodzina. Wiemy jak wielką troską otaczał ją Jan Paweł II. Pragnął każdą rodzinę obronić przed niebezpieczeń­stwami i wesprzeć we wszelkim dobru. Wiele razy wyrażał pragnienie zaję­cia miejsca przy stole w chrześcijańskich rodzinach. Dziś staje się to możliwe. Każda rodzina może go zaprosić do siebie. On pomoże nam w naszych problemach. Wskaże jak bardziej zaufać Bogu i pełniej oddać się Maryi.

Zwrócenie szczególnej uwagi na spotkania rodzinne nie oznacza pomniejszenia znaczenia spotkań w kościele. Wiele członków rodziny woli przeżywać spotkanie z Janem Pawłem II w większej wspólnocie modlitewnej. Przychodzą do kościoła. Tam chcą zaczerpnąć siły, nauczyć się spotkań z umiłowanym Papieżem i w przyszłości ubogacić nimi swoje życie rodzinne. Wspólnota rodzinna jest Domowym Kościołem i do jej zwyczajnego rytmu życia powinna należeć wspólna modlitwa. Niestety w wielu rodzinach jej brak. Jeśli nawet jest, to stanowi ogromny trud, a daje mało radości. Jan Paweł II może nam pomóc to zmienić.

Spotkania z nim, przeżywane ramach „Wieczorów”, łączą w sobie modlitwę i re­fleksję, pozwalają na rozmowę i dzielenie się doświadczeniami, pomagają zbliżyć się do Boga i wyciągnąć rękę do człowieka. Jest to rodzaj domowej celebracji, w której każdy członek rodziny może mieć swój udział. Wymaga to jednak pewnych przygoto­wań. Trzeba zadbać, szczególnie gdy w rodzinie są małe dzieci, o zapalenie świecy, o umieszczenie zdjęcia Jana Pawła II, o przygotowanie tekstów do odczytania i pytań do rozmowy. Można to uczynić w oparciu o podany poniżej tekst. Czas Adwentu i Bożego Narodzenia stwarza szczególną okazję do ubogacenia rodzinnych spotkań modlitwą i rozmową o sprawach wiary.

 

Zapalenie świecy i „Apel Jasnogórski”.

 

Prowadzący: „Kocham Adwent za atmosferę ciszy pełnej oczekiwania, za czas ascezy i modlitwy, która jest darem dla Oczekiwanego i dlatego niesie radość” – takie świadectwo, napisane przez p. Krystynę, jest niewątpliwie bliskie nam wszystkim. Bliski nam jest także jej niepokój, który wyraża w słowach: „Tworzy się dziś w Adwencie atmosfera zabiegania i niemyślenia. Trzeba przebijać się ze sprawami duchowymi przez wiele barier. Z własnego doświadczenia wiem, jak ta przedświąteczna bieganina negatywnie wpływa na dzieci, jak coraz trudniej zwrócić ich uwagę na inne sprawy, niż to, co błyska przed oczyma i dźwięczy w uszach. Taka praca wymaga coraz większego wysiłku. Dlatego stale myślę: Jak przeżywać Adwent w mojej rodzinie? Co zrobić, aby religijne sprawy nie ograniczyły się do sklejenia dziecku lampionu na Roraty?”

Wszyscy stawiamy sobie te pytania. Zwracamy się z nimi także do Ojca Świętego Jana Pawła II. Im więcej trudności staje na naszej drodze, tym uważniej pragniemy wsłuchiwać się w jego słowa. Prośmy go, aby wstawiał się za nami u Maryi. Wraz z nim zawierzmy Jej nasze życie i sprawy naszych rodzin.

 

Wszyscy: Odmawiają „Pod Twoją obronę” (można także zaśpiewać pieśń do Matki Bożej, np.: „Weź w swą opiekę” lub „Czarna Madonno”).

 

 

Jan Paweł II - Nauczyciel prawdy

 

Lektor: Z Ewangelii według św. Mateusza: „W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: «Nawróćcie się, bo bliskie jest króle­stwo niebieskie»” (Mt 3, 1-2).

 

Prowadzący: Wszyscy potrzebujemy nawrócenia. Potrze­buje go także rodzina, a więc rodzice i dzieci, dziadkowie i wnuki. O problemach rodziny wielokrotnie z troską mówił Jan Paweł II. W czasie pielgrzymki do Ojczyzny w 1991 roku po­wiedział:

 

Lektor: „Kryzys nie ominął rodziny, nie ominął on, niestety, polskiej rodziny! Powoduje tyle obrazy Boga, jest przyczyną wielu nieszczęść i zła. Dlatego jest przedmiotem szczególnej wrażliwości i szczególnej troski Kościoła. Za cyframi wszak, za analizami i opisami stoi tu zawsze żywy człowiek, tragedia jego serca, jego życia, tragedia jego powołania. Rozwody… wysoka liczba rozwodów. Trwałe skłócenie i konflikty w wielu rodzinach, a także długotrwałe rozstania na skutek wyjazdu jednego z małżonków za granicę. Prócz tego coraz częściej dochodzi też do zamyka­nia się rodziny wyłącznie wokół własnych spraw, do jakiejś niezdolności otwarcia się na innych, na sprawy drugiego człowieka czy innej rodziny. Co więcej, zanika cza­sem prawdziwa więź wewnątrz samej rodziny: brakuje niekiedy głębszej miłości nawet między rodzicami i dziećmi czy też wśród rodzeństwa. A ileż rodzin choruje i cierpi na skutek nadużywania alkoholu przez niektórych swoich członków”.

 

Prowadzący: Adwent jest szansą i nadzieją. To czas łaski dla każ­dego. Także rodzinne więzy mogą się odnowić i umocnić przez dobre przeżycie Ad­wentu i czasu Bożego Narodzenia. Posłuchajmy więc słów Ojca Świętego Jana Pawła II na temat Adwentu i postawmy sobie kilka pytań.

 

Lektor: Z rozważania przed modlitwą „Anioł Pański” (2.12.01): „Adwent jest synonimem nadziei: nie daremnym oczekiwaniem na jakiegoś bezosobowego boga, lecz konkretną i niezawodną ufnością w powrót Tego, który już raz do nas przyszedł, «Oblubieńca», który swoją krwią przypieczętował zawarte z ludzkością wieczne przymierze. Jest to nadzieja, która pobudza do czujności, cnoty wyróżniającej ten szczególny okres liturgiczny. Do czujności w modlitwie, ożywianej pełnym miłości oczekiwaniem; czujności wyrażającej się w dynamice konkretnej miłości, której to­warzyszy świadomość, że Królestwo Boże przybliża się tam, gdzie ludzie uczą się żyć jak bracia”.

 

Lektor: (Po każdym pytaniu chwila ciszy) Jak przeżywam Adwent? W ja­kim stopniu jest on oczekiwaniem na Kogoś? Czego się spodziewam po Bogu, który przyjdzie? Jaka jest moja nadzieja? Jakie podejmę wysiłki w mojej rodzinie, aby ten Adwent nie był zmarnowany?

 

Po pytaniach śpiew, np.: „Jezu, ufam Tobie”.

 

Lektor: Z rozważania wygłoszonego w czasie audiencji generalnej (18.12.02): „Konieczne jest, byśmy zrozumieli, że całe nasze życie powinno być «adwentem», czujnym oczekiwaniem na ostateczne przyjście Chrystusa. Aby przygotować nasze serce na przyjęcie Pana, który — jak mówimy w Credo — pewnego dnia przyjdzie sądzić żywych i umarłych, musimy nauczyć się dostrzegać Jego obecność w wyda­rzeniach codziennego życia. Adwent jest więc, by tak powiedzieć, intensywnym przygotowaniem do przyjęcia w sposób zdecydowany Tego, który już przyszedł, który przyjdzie i który nieustannie przychodzi”.

 

Lektor: (Po każdym pytaniu chwila ciszy) Czy widzę obecność Jezusa w wydarzeniach codziennego życia? Jak tę prawdę przeżywam? Jakie zwyczaje, wyra­żające tę wiarę, pielęgnuję w mojej rodzinie? Wspólną modlitwę? Udział w roratach? Postanowienie adwentowe? Czynienie dzieciom znaku krzyża na czole dziecka przed snem?

 

Po pytaniach śpiew, np.: „Spuśćcie nam na ziemskie niwy”.

 

Lektor: Z rozważania wygłoszonego w czasie audiencji generalnej (17.12.03): „Sensem chrześcijańskiej nadziei, o której przypomina nam Adwent, jest wierne oczekiwanie, gotowość do działania i radosne otwarcie na spotkanie z Panem. On przyszedł w Betlejem, aby pozostać z nami, na zawsze. Niech zatem światło i żar nadziei, drodzy bracia i siostry, wypełniają te dni bezpośrednich przygotowań do narodzenia Chrystusa. Tego życzę wam tu obecnym i waszym bliskim. Zawierzam je matczynemu wstawiennictwu Maryi, która jest wzorem i oparciem naszej nadziei. Wszystkim życzę dobrego Adwentu i radosnych świąt Bożego Narodzenia!”

 

Lektor: Przyjmujemy papieskie życzenia. Dziś składa je nam z domu Ojca w niebie. Dziś także zawierza nas i nasze rodziny Maryi. Wraz z Nią błaga Ojca niebie­skiego, aby okazał nam swoje miłosierdzie i wylał na nas hojność swoich łask. Pro­śmy wraz z nim za wszystkie rodziny, aby w ich domach gościło szczęście, aby ro­dzice i dzieci otwierali swe serca na przyjście Chrystusa, aby wszystkie rany zadane sobie nawzajem przez członków rodziny, zostały zaleczone.

 

Wszyscy: Odmawiają dziesiątek Różańca, a następnie śpiewają pieśń, np. „Oto Pan Bóg przyjdzie”.

 

 

Jan Paweł II - Apostoł pojednania

 

Prowadzący: Po zakończeniu Adwentu, w Wigilijny Wieczór każda rodzina spełnia jeden z najpiękniejszych gestów w ciągu roku. Wszyscy łamią się opłatkiem, podają sobie ręce, składają życzenia. Razem się modlą i razem zasiadają do stołu. To, co wtedy spełniają w sposób uroczysty, w atmosferze świątecznej, powinni często spełniać w sposób zwyczajny, pośród codzienności. Stale trzeba przepraszać za popełnione grzechy, dlatego módlmy się.

 

 

-          O zgodę i miłość w rodzinach, Ciebie prosimy.

-          O umiejętność przyznania się do winy i gotowość przebaczenia;

-          O pomoc dla małżeństw przeżywających kryzys i dla rodzin rozbitych;

-          O dobrą spowiedź adwentową dla wszystkich członków wspólnoty;

 

Prowadzący: Adwent jest nazywany czasem radosnego oczekiwania. Radość widać w oczach wypatrujących przyjścia Zbawiciela. Radość promieniuje z twarzy, gdy serce zostaje oczyszczone z grzechów. Mamy powody do radości, gdyż przychodzi do nas Syn Boga żywego. Przynosi niebo na ziemię. Podaje rękę każdemu potrzebującemu. Niech On napełni nasze serca radością i pomoże nam wołać do naszego Ojca w niebie. Podajmy sobie dłonie i módlmy się.

 

Wszyscy: Modlitwa „Ojcze nasz” i śpiew, np.: „Zjednoczeni w duchu” lub „Abba, Ojcze”. (w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach przekazanie ognia miłosierdzia).



Zakończenie


Prowadzący: Boże, w Trójcy Przenajświętszej, dziękujemy Ci za to, że dałeś Kościołowi Pa­pieża Jana Pawła II, w którym zajaśniała Twoja ojcowska dobroć, chwała krzyża Chrystusa i piękno Ducha miłości. On, zawierzając całkowicie Two­jemu miłosierdziu i wstawiennictwu Maryi, ukazał nam żywy obraz Jezusa, Dobrego Pasterza, wskazu­jąc na świętość, która jest miarą życia chrześcijańskiego, jako drogę dla osiągnięcia wiecznego zjednoczenia z Tobą. Udziel nam, za jego przy­czyną, zgodnie z Twoją wolą, tej łaski, o którą prosimy z nadzieją, że Twój Sługa Papież Jan Paweł II, zosta­nie rychło włączony w poczet Twoich świętych. Amen.

 

„Nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów” – wyznaje św. Jan Chrzciciel w Ewangelii, którą usłyszmy w czasie Mszy świętej (Mk 1, 1-8). Uczmy się od Jana Chrzciciela dobrego przeżycia czasu oczekiwania na przyjście Pana.

 

Błogosławieństwo (jeśli jest kapłan) lub znak krzyża i śpiew, np. „Oto Pan Bóg przyjdzie”.

 

 

Opracował zespół pod kierunkiem ks. St. Szczepańca.